Μετά το άρθρο μας για το Φεστιβάλ (το κόμικ), να ένα άρθρο για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ένας θεσμός που πήρε μορφή το 1960 και από τότε χρωματίζει διαφορετικά τον κάθε μας Νοέμβρη. Αποτελεί ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά φεστιβάλ κινηματογράφου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη αλλά και την κορυφαία διοργάνωση στο είδος της στον ελλαδικό χώρο. Το φεστιβάλ αυτό για μένα αντιστοιχεί στις μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού.
Αν το αποκαλούσα «Τα ελληνικά Όσκαρ» θα ήταν υπερβολή;
Ίσως, δε ξέρω.
Σίγουρα, όμως, έτσι το νιώθω. Πιστεύω πως όσοι συμμετέχουν σε αυτό το φεστιβάλ, από εθελοντές μέχρι διοργανωτές, από καλλιτέχνες μέχρι θεατές, διακατέχονται από δέος και ενθουσιασμό κάθε Σεπτέμβριο όταν ανακοινώνονται οι ημερομηνίες και τα χρώματα της φετινής γιορτής. Γιατί κάθε φεστιβάλ είναι μια γιορτή για τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο.
Το 2020 ήταν μια δύσκολη χρονιά σε όλους τους τομείς και μαζί επηρεάστηκαν και τα φεστιβάλ κάθε είδους. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ήδη ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή του φεστιβάλ, μας είχαν παρουσιάσει όλες τις εναλλακτικές της πραγματοποίησής του. Ακολουθώντας κάθε πρωτόκολλο πολιτικής προστασίας, το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έγινε διαδικτυακά.
Όντας άνθρωπος που θέλει να βλέπει τη θετική πλευρά των καταστάσεων και εκτιμώντας τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος, μπορώ να πω πως ναι, το φετινό φεστιβάλ δεν έχασε την αίγλη του ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί να μην τρέξαμε στη βροχή για να προλάβουμε την προβολή στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στο λιμάνι, ούτε ήπιαμε τις Fisher μας στο Ολύμπιον, ούτε ξενυχτήσαμε στα πάρτι τις βραδιές του φεστιβάλ. Αλλά γίναμε όλοι ένα. Με τα σλόγκαν του φεστιβάλ «Σινεμά με κάθε τρόπο» και «TIFF goes online» και μέσα από τα social media τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα.
Οι ταινίες ήταν προσβάσιμες για όλη την Ελλάδα, με μικρό αντίτιμο. Ακόμη, αρκετές ήταν δωρεάν και κάλυπταν κάθε θεματική ενότητα, για όλα τα γούστα.
Έτσι, σαν σωστή φοιτήτρια κι εγώ, εθισμένη στις ταινίες και έχοντας σχετικά ελεύθερο χρόνο σε αυτή τη δεύτερη καραντίνα, κατάφερα με μεγάλη ευλάβεια και όχι ιδιαίτερη προσπάθεια να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ σε θέαση ταινιών σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα, μέσα στις 10 ημέρες του φεστιβάλ παρακολούθησα 11 ταινίες και 4 ταινίες μικρού μήκους. Το λες και cinephile…!
Αυτό που αγαπώ στο συγκεκριμένο φεστιβάλ είναι ότι υπάρχει ποικιλία σε ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Έρχομαι, λοιπόν, με όλο τον θαυμασμό και την αγάπη μου να σας προτείνω τις τρεις ταινίες που θεωρώ ότι ομορφαίνουν τον κόσμο και για τις οποίες σίγουρα οι ακόλουθοί μου στο Instagram δε θέλουν να ακούσουν ποτέ ξανά γιατί τους ανάγκασα να τις δουν…!
The Club of Ugly Children (De club van lelijke kinderen)
Μία ταινία του 2012, ολλανδικής παραγωγής. Ο πρόεδρος μιας πόλης, σαν ένας άλλος Χίτλερ με το σχέδιο της άριας φυλής, αποφασίζει να απαλλάξει την πόλη του από τα άσχημα παιδιά στέλνοντάς τα στην «πιο αξέχαστη σχολική εκδρομή που έχουν πάει ποτέ». Ο 11χρονος Πολ, όμως, ένα παιδί με μεγάλα αυτιά, αντιλαμβάνεται την παγίδα και αποφασίζει να το σκάσει. Κάπου εκεί αρχίζει ένα μεγάλο κυνηγητό ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον Πολ.
Παρακολουθούμε το πως αντιδρούν τα «όμορφα» και, σίγουρα, προνομιούχα παιδιά. Πώς αντιδρά το πλήθος και πώς επηρεάζεται η κοινή γνώμη από την χειραγώγηση των social media, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης. Τί στάση κρατάει ο πατέρας του Πολ, γνωστός παρουσιαστής ειδήσεων, ο οποίος ξέρει το μυστικό της κυβέρνησης και αναγκάζεται να μεταδώσει ψευδείς ειδήσεις ενώ ο γιός του διώκεται; Η ιστορία πραγματεύεται τις έννοιες της ομορφιάς, της αποδοχής, της «καθαρότητας» και της παραπλάνησης των πολλών.
Boje
Για ποικιλία θα σας προτείνω αυτή τη ταινία μικρού μήκους, γερμανικής παραγωγής, που κυκλοφόρησε το 2019. Ο μικρός Μπόγιε μένει παραθαλάσσια με τον πατέρα του. Ο δεύτερος, ως ψαράς, παρουσιάζεται λιγομίλητος και ψυχρός. Μέσα από μια ιστορία του πατέρα, ο Μπόγιε κάνει ερωτήσεις στη θάλασσα κι εκείνη του απαντά με γράμματα μέσα σε μπουκάλια. Μια πολύ όμορφη ταινία που μέσα σε δέκα λεπτά καταφέρνει να αποτυπώσει τη σχέση πατέρα-γιού και τις δυσκολίες μιας μονογονεϊκής οικογένειας.
Μπορεί οι διάλογοι να είναι ελάχιστοι αλλά ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα εκφράζουν πολύ περισσότερα από όλες τις λέξεις που θα μπορούσανε να ειπωθούν.
Rocca changes the world (Rocca verändert die Welt)
Για το τέλος, φυσικά, άφησα την ταινία που άνετα βάζω στη λίστα των καλύτερων ταινιών που έχω δει ποτέ. Μια ακόμη γερμανική παραγωγή του 2019. Το όνομα της είναι Ρία Οτίλιε Κλεμεντίνε Τσεζάρ Άλβα ή, αλλιώς, Ρόκα. Η Ρόκα δεν είναι και το πιο συνηθισμένο 11χρονο. Με τον πατέρα της να είναι αστροναύτης στον ISS και τη μητέρα της να έχει πεθάνει όταν τη γέννησε, η Ρόκα ζει μια πολύ ιδιαίτερη ζωή. Δεν έχει πάει ποτέ σε κανονικό σχολείο αλλά έχει παρακολουθήσει την εκπαίδευση των αστροναυτών -εξάλλου αυτό θα γίνει όταν μεγαλώσει.
Όταν πηγαίνει στο Αμβούργο, το ξεκίνημα σε κανονικό σχολείο, ο αγώνας για να κερδίσει την αγάπη της γιαγιάς της και η συνειδητοποίηση της φτώχειας και της κακίας που υπάρχουν στον κόσμο φαίνονται βουνό. Όχι όμως για τη Ρόκα. Όσο μικρή κι αν φαίνεται άλλο τόσο είναι γενναία, μεγαλόκαρδη και πανέξυπνη. Βρίσκει πρωτότυπες λύσεις για κάθε πρόβλημα και αντιμετωπίζει τους πάντες και τα πάντα με χαμόγελο, αθωότητα και ευφυία.
Όταν γίνεται διάσημη στα social media επειδή κατάφερε να προσγειώσει μόνη της ένα αεροπλάνο, ανακαλύπτει τη δύναμη και την επιρροή που μπορεί να έχει μέσα από αυτά και τα χρησιμοποιεί για να κινητοποιήσει τον κόσμο να βοηθήσουν τους άστεγους της πόλης της και όχι μόνο. Μια ταινία που οφείλουμε όλοι να παρακολουθήσουμε με όση αθωότητα και παιδικότητα μας έχει απομείνει για να πιστέψουμε ξανά στον άνθρωπο και να χτίσουμε ένα καλύτερο και πιο όμορφο αύριο.
Μιας και φτάσατε μέχρι εδώ θυμηθείτε πως μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα μας από την πιο φωνακλάδικη συντακτική ομάδα, μπορείτε να δείτε illustration και comic που φτιάχνουμε.
Μπορείτε να μας βρείτε σε Instagramκαι Facebook, να διαβάσετε το webcomic μας NoHeroes! και να μας στηρίξετε στο Patreon μας!