Η φετινή χρονιά ήταν δύσκολη και, παράλληλα, αναγεννησιακή για την τέχνη του κινηματογράφου.
Η δική μου εμπειρία ξεκινάει από το Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη προς το ξημέρωμα της 9ης Φεβρουαρίου, της βραδιάς των Βραβείων της Ακαδημίας, ή κοινώς, των Όσκαρ. Φτάνοντας εκεί λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα με μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και παίρνοντας θέση μπροστά από τη μεγάλη οθόνη, σε ένα γεμάτο από κόσμο και άδειο από φόβο αμφιθέατρο, παρακολουθήσαμε ζωντανά τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά βραβεία του πλανήτη. Στις 7 το πρωί και πέντε μπύρες Fisher αργότερα το κοινό κραύγαζε τη νίκη του «Parasite» που έφυγε με το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας.
Έναν μήνα μετά όλα άλλαξαν ριζικά.
Οι κινηματογράφοι έκλεισαν, εμείς κλειστήκαμε στα σπίτια μας και στη βιομηχανία έπεσε σιγή. Όσο τα κρούσματα αυξάνονταν οι παραγωγές λιγόστευαν, οι πρεμιέρες αναβάλλονταν και μερικές χρεοκοπούσαν.
Εκείνη τη στιγμή όλες οι πλατφόρμες streaming, που υποστήριζε κυρίως η νέα γενιά, πήραν τα πάνω τους. Το γνωστό σε όλους Netflix έκανε τη μια παραγωγή μετά την άλλη, σε σημείο που κάθε βδομάδα εμφανιζόταν μια ειδοποίηση στην οθόνη του κινητού μου για να μου ανακοινώσει 72 καινούριους τίτλους.
Ειδικά με τη δυνατότητα του Netflix Party (τώρα Teleparty) όπου πολλά άτομα μπορούσαν να βλέπουν συγχρόνως την ίδια ταινία, η πλατφόρμα πήρε φωτιά (στην κυριολεξία, διότι πολλές φορές το σύστημα «έπεφτε» λόγω υπερφόρτωσης).
Στο εξωτερικό πολλές παραγωγές έγιναν μέσω Amazon Prime Video και Hulu, πλατφόρμες αντίστοιχες του Netflix, οι οποίες έλαβαν -επιτέλους- την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει.
Στην Ελλάδα, πάλι, ανακαλύψαμε το Cinobo, το οποίο προσφέρει τίτλους του ελληνικού κινηματογράφου και κατέκτησε τις καρδιές αρκετών σινεφίλ της χώρας μας.
Ακόμη, μεγάλες εταιρίες κινηματογραφικών παραγωγών αποφάσισαν να λάβουν δραστικά και προληπτικά μέτρα. Η Warner Bros. Entertainment Inc. ανακοίνωσε ότι όλες οι ταινίες της, από το 2021, θα προβάλλονται στους κινηματογράφους και παράλληλα θα είναι διαθέσιμες παγκοσμίως για streaming μέσω της HBO Max. Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και με την Walt Disney Company η οποία θα θέσει νέους όρους για το Disney+ και το Hulu.
Όπως βλέπουμε, λοιπόν, αυτή η χρονιά ήταν μια πρόκληση για τον κόσμο του σινεμά, γεμάτη νέες ιδέες και με μια ανάσα που πήρε κάθε μέλος αυτής της κοινότητας με το άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων για τέσσερις ολόκληρους μήνες.
Πριν σας ευχηθώ, όμως, καλή χρονιά με το τελευταίο μου άρθρο για φέτος, δε θα μπορούσα να σας αφήσω χωρίς τις τρεις ταινίες που κατάφεραν να κάνουν το δικό μου 2020 περισσότερο υποφερτό και ξέγνοιαστο.
1) Eat Pray Love (2010)
Ανακαλύπτουμε την απόλαυση, τη σχέση με τον Θεό, τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό και την αγάπη.
Αποτελεί την απόδοση του ομώνυμου βιβλίου της Elizabeth Gilbert στην μεγάλη οθόνη. Η ιστορία μάς αφηγείται το πως η ίδια η συγγραφέας έζησε το διαζύγιό της και αποφάσισε να αναθεωρήσει όλη της την ύπαρξη μέσα από ένα μεγάλο ταξίδι. Ταξιδεύουμε μαζί της για δύο ώρες και δέκα λεπτά στην Ιταλία, την Ινδία και την Ινδονησία.
Ανακαλύπτουμε την απόλαυση, τη σχέση με τον Θεό, τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό και την αγάπη. Μια ταινία που ήρθε όταν τη χρειαζόμουν περισσότερο και κατέκτησε την πρώτη θέση στην καρδιά μου και στην ατελείωτη λίστα ταινιών μου.
2) Winona (2019)
Τη δεύτερη θέση κατακτά, χωρίς δεύτερη σκέψη, μια ταινία ελληνικής παραγωγής γυρισμένη σε φιλμ KODAK 16mm. Η ταινία με την οποία πέρασα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, με καλή παρέα, μπύρες και ένα γεμάτο αμφιθέατρο να φωνάζει «Ηλία ρίχ’ το!».
Τέσσερα κορίτσια σε μία παραλία της Άνδρου. Τρέχουν, παίζουν, τραγουδάνε και απαριθμούν ολόκληρη την φιλμογραφία του Γούντι Άλεν.
Ποια η μεταξύ τους σχέση; Τί συμβολίζει η ολοήμερη επίσκεψή τους στην παραλία; Με σενάριο και σκηνοθεσία του ταλαντούχου Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) και μουσική από The boy και Δεσποινίς Τρίχρωμη, αυτή η ταινία μας μαγεύει και μας εισάγει σε μία παραλία συναισθημάτων.
3) Un divan à Tunis (2019)
Ήταν 22 Οκτωβρίου. Η τελευταία φορά που πήγα θερινό σινεμά στο Ελληνίς για φέτος. Και θαρρώ πως έκλεισα αυτόν τον κύκλο του καλοκαιριού τιμητικά.
Η Σέλμα μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι. Μετά από τόσα χρόνια αποφασίζει να γυρίσει στην πατρίδα της, την Τυνησία, και να ανοίξει το δικό της γραφείο ψυχοθεραπείας. Μια χώρα γεμάτη στρατιώτες, προκαταλήψεις και δυσκολίες για το συγκεκριμένο επάγγελμα. Μια ταινία που αντικατοπτρίζει με χιούμορ και μεγάλη ακρίβεια την αντιμετώπιση των ψυχικών ασθενειών παγκοσμίως.
της Γλυκερίας Ζακίλα – _zakiller
Μιας και φτάσατε μέχρι εδώ θυμηθείτε πως μπορείτε να διαβάσετε και άλλα άρθρα μας από την πιο φωνακλάδικη συντακτική ομάδα, μπορείτε να δείτε illustration και comic που φτιάχνουμε.
Μπορείτε να μας βρείτε σε Instagramκαι Facebook, να διαβάσετε το webcomic μας NoHeroes! και να μας στηρίξετε στο Patreon μας!